Yorgunum. Şunu anladım ki buraya düşüncelerimi değil yaşadıklarımı anlatmak için geliyorum. İnsanın bazen beynini boşaltması gerekir. Bunu her zaman konuşarak yapmak zorunda değilsin. Kimi zaman da yazarsın. Sürekli aynı şeyleri yaparak geçer mi bu ömür? Sürekli aynı yerde yaşayarak ölmek... Hiç istemediğim bir şey. Peki ya konum değiştirince değişecek mi her şey? Tek suçum bütün hayatın farkına erken yaşlarda mı varmak? Neden liseden beri beni rahat bırakmıyorsun? 17 18 yaşımdan beri mutsuzum mk. İşten sonra sadece uyuyacaksak neden çalışıyoruz? İşte daha iyi giyinmek için mi? Daha güzel bir evde uyumak için mi? Daha güzel bir arabayla işe gitmek için mi? Sanki şirket bizimmiş de onu upgrade ediyormuşum gibi hissettiriyor. Çalışanlar zaman geçtikçe daha iyi giyinip daha iyi arabalarla gelince şirketin de prestiji artıyor. Çalışanlar lüks görünümlü falan ne diyom ben amk...
Bilader önemli olan anı biriktirmek. Kimseyle kötü geçinmeyeceksin. Yüz güldüreceksin aq. Ama senin yüzün gülmüyorsa sıkıntı. Gülemiyorum amk. Sorumlu olmak çok büyük stres kaynağı. Başlar başlamaz ilk aydan +3k maaş yarak alırsın başka türlü. 10 senelik personel 2.7k alırken, aynı işin ortalama maaşı 2.8k iken dişini sıkacaksın. Paranı biriktireceksin. Herkesle iyi geçineceksin. Özellikle patronla ve akrabalarıyla. Ne yapalım böyle olması gerekiyor. Azıcık para için katlanacaksın her şeye. Mesai kalayım şöyle böyle yapayım birazcık daha fazla para kazanayım diye de uğraşmam öyle. Niye çünkü mk 0 kazanıyorken bir anda ne kadar olursa olsun maaş geçecek eline. 200 daha fazla kazanayım niye diyeyim zaten maaşım artacak alışkın olduğum bir harcamam yok o kadar. Ama aradan aylar geçer maaşı arttırmaya çalışırız onda sıkıntı yok.
Ne istiyorum biliyor musun kapitalist amerikaya gidip büyük bir iş başlatmak. Öyle kıytırık 3-4 şubesi olan bir iş de değil. Harbi taşaklı bir iş kurmak. Tanıdık tanımadık herkesi sokmak. Wolf Street hayalleri aga. Acunun okul, çocukluk, eski iş arkadaşlarını yanına alıp çalıştırması gibi amk. Daha büyüğünü istiyorum herkesin hayatı kurtulsun. Bana iş veren patronu bile çağırabileceğim hiç tereddüt etmeden malı mülkü satıp gelebileceği bir iş. Çok büyük düşünüyorum amk. Hayaller Paris hayatlar... Hayatları sikeyim. Kafamda bir kaç aydır bu var. Ama ben ne yapıyorum? Su yerine kola içiyorum amk.
Bazen konuşuyorlar allahtır rüyadır hocadır namazdır sadece gülebiliyorum. Cevap verebilecek kabiliyetim kalmadı. Yaratıcılığım mı öldü; yoksa bu konulara ayıracak vaktim kalmadığından, bilgiler güncellenmediği için mi köreldim bilmiyom. Artık o kadar ilgilenmiyormuş gibi hissediyom çünkü kafama eskisi gibi o kadar çok takılmıyor.
Mesela aklımda bir aydır falan takılan konular bunlardı. Buraya yazdım ve çok da bir şey kalmadı kafamda. Bu yazdıklarım sb oturunca konuşabileceğim şeylerdi. Buraya yazdığım için kafam boşaldı. Karşı taraf bunları okumasa bile ben bunları zaten anlattığım için anlatacak bir şeyim kalmıyor. Yazmanın bana kötü tarafı bu. Bir aydır biriktirdiğim konuları buraya dökünce sb oturduğum zaman aynı konular bile açılsa buraya anlattığım için aklıma yaratıcı fikir gelmiyor. Hele bir de karşı taraf bunları okuduysa sb’de kendimi tekrar etmiş oluyorum
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder